آشنایی با سبک موسیقی رمانتیک

سبک موسیقی رمانتیک از اواخر قرن هجدهم میلادی در موسیقی کلاسیک غربی ایجاد شد. این موسیقی ارتباط تنگاتنگی با نهضت رمانتیک دارد. هنر این دوره به روحیات شخصی هنرمندان بستگی داشته است و برخلاف آثار دوره کلاسیک که در آنها منطق و عقل نسبت به احساسات اولویت دارد، آثار موسیقی دوره رمانتیک سرشار از عواطف و احساسات انسانی است.

اگر به سازهای کلاسیک علاقه‌مند هستید و یادگیری آن را در برنامه‌های شخصی خود قرار داده‌اید درباره استاد و آموزشگاه موسیقی تحقیق کنید. آموزشگاه موسیقی در تهران زیاد است مهم این است آموزشگاهی را انتخاب کنید که عملکرد خوبی در آموزش موسیقی داشته باشد و هنرجویان بیشتری از آن رضایت داشته باشند.

توجه به فرم موسیقی :

توجه به فرم موسیقی بیشتر در آثار دوره کلاسیک دیده می‌شود در حالی که در آثار موسیقی دوره رمانتیک بیان احساسات و حالت‌های درونی از اهمیت برخوردار است و به زیبایی‌های فنی کمتر پرداخته شده است. در واقع در دوره رمانتیک بسیاری از قواعد خشک موسیقی کلاسیک شکسته شد.

روشنی و وضوح از جنبه‌های مهم آثار موسیقی کلاسیک بود که در موسیقی رمانتیک جای خود را به نوعی ابهام و بیان سمبولیک داد. تجارب بتهوون منبع عظیم الهام برای شکل‌گیری آثار موسیقی رمانتیک به شمار می‌آید.

اصطلاح موسیقی برنامه‌ای که در سبک موسیقی رمانتیک مورد استفاده قرار گرفته به نوعی از موسیقی ‌سازی اشاره دارد که دارای موضوعاتی شاعرانه، توصیفی یا حتی داستانی باشد. آهنگسازان این دوره نظیر مندلسون، شومان، برلیوز، لیست، دبوسی و ریچارد اشتراوس نهایت کوشش خود را در نوشتن موسیقی برنامه‌ای به کار بردند. در این دوره کمابیش هر آهنگسازی دارای موسیقی برنامه‌ای بوده است.

یک قطعه موسیقی برنامه‌ای  احساس‌ها، شخصیت‌ها و رخدادهای یک داستان مشخص را عینیت می‎بخشد و صداهای طبیعت را تداعی می‌کند. برای مثال در رومئو و ژولیت اثر چایکوفسکی که با الهام از اثر شکسپیر نوشته شده است در بخشی که به خصومت خانواده‌های رقیب پرداخته شاهد موسیقی پراضطرابی هستیم. عشق دوران جوانی را با ریتمی نرم و لطیف و سرنوشت مصیبت‌بار دلدادگان را با مارش عزا تجسم می‌کنیم.

موسیقی برنامه‌ای در اشکال مختلف از زمان‌های قدیم وجود داشته است اما در دوره رمانتیک که موسیقی ارتباط تنگاتنگی با ادبیات پیدا کرد بیش از پیش جلوه کرد. سرودن شعر موسیقیایی و نواختن موسیقی شاعرانه در دوره رمانتیک مورد درخواست هنرمندان حوزه ادبیات و موسیقی بود.

شوپن نماد موسیقی‌دانان عصر رمانتیک است. فرانتس شوبرت، روبرت شومان، چایکوفسکی و یوهان برامس نیز از دیگر بزرگان موسیقی این دوره هستند.

اکثر آهنگسازان این دوره با ادبیات و علوم دیگر آشنایی کافی داشتند و موسیقی و شعر از هم تاثیر فراوانی می‌گرفتند. در قرن نوزدهم موسیقیِ سازی یعنی موسیقی که تنها برای ساز نوشته شده بود بدون کلام و شعر می‌توانست ارتباط احساسی خوبی با مخاطبان برقرار کند. موسیقی سازی در دوره رمانتیک به اوج خود رسید.

رابطه میان موسیقی و شعر از مهم‌ترین دوگانگی‌هایی است که در موسیقی دوره رمانتیک وجود دارد. قطعات آوازی با نام لید یکی از فرم‌های رایج موسیقی قرن نوزدهم است که آهنگسازانی مانند شوبرت، شومان، برامس و هوگو ولف در آنها ارتباط و همبستگی ویژه‌ای بین موسیقی و شعر به وجود آوردند. حتی در موسیقی سازی آهنگسازان برجسته دوره رمانتیک که فاقد کلام است روح تغزلی حس می‌شود. در مجموع تمایلات ادبی و دیگر هنرها بسیار بر موسیقی دوره رمانتیک تاثیرگذار بوده است.

از دیگر ویژگی‌های این دوره بهره از هارمونی رنگارنگ بود. هارمونی کروماتیک که آکوردهای آن دارای صداهایی جز صداهای معمول در هر گام رایج ماژور با مینور هستند در دوره رمانتیک بیشتر به کار گرفته شد. آکوردهای کروماتیک به آثار موسیقی رمانتیک رنگ و حرکت بخشیدند.

آهنگسازان دوره رمانتیک در چهار گروه تقسیم‌بندی و معرفی می‌شوند:

شوبرت، کارل ماریا فون وبر، هوفمان و… در دوره پیشارمانتیک از سال 1810 تا 1830. شومان، برلیوز، شوپن، مندلسون و… در دوره رمانتیک از سال 1830 تا سال 1855. برامس، واگنر، بروکنر، جوزپه وردی و… در عظمت رمانتیک از سال 1855 تا 1890 و مالر، ریشارد اشتراوس، کلود دبوسی و… نسل تریستان از سال 1890 تا سال 1910.

در دوره رمانتیک آهنگسازانی نظیر نیکولو پاگانینی و پابلو دو ساراساته نیز حضور داشتند که بیشتر به عنوان نوازندگان بزرگ ویولن شناخته می‌شوند.