معرفی سبک موسیقی بلوز و ویژگی‌های آن

ریشه‌های موسیقی بلوز

موسیقی بلوز نیز مانند جاز، از میان سیاهان آفریقایی‌تبار ساکن آمریکا سر برآورد. نام این سبک موسیقی برگرفته از واژه Blue است. Blue در زبان انگلیسی علاوه بر معنی رنگ آبی، به معنای غمگین نیز به کار می‌رود. سبک بلوز نیز از جمله سبک‌هایی با نواهایی غمگین، آرام و متین است.
تاریخ گسترش این موسیقی نشان می‌دهد که سبک بلوز را سیاهان آمریکا، هنگام کار روی مزارع و به صورت جمعی می‌خواندند. در این روش معمولا یکی از افراد خواننده اصلی و بقیه هم‌خوان و پاسخ‌دهنده بودند. ریتم موجود در موسیقی بلوز سرعت عمل کارگران را بالا می‌برد؛ و گذراندن زمان کار کردن را برای آنها ساده می‌کرد.
بلوز مانند جاز در اوایل قرن بیستم گسترش زیادی را تجربه کرد و از این سبک در تنوع بخشیدن به سایر سبک‌های محبوب موسیقی از جمله پاپ استفاده زیادی شد. به همین دلیل نیز درک موسیقی بلوز و جزئیات آن می‌تواند در درک سبک‌های موسیقی بعد از آن موثر باشد.
با وجود این گسترش، این سبک از موسیقی هیچ وقت به شهرت و محبوبیت بالایی نرسید؛ و هیچ وقت مانند سبک‌های محبوب از جمله پاپ در میان عامه مردم مورد توجه واقع نشد. هرچند هنوز هم این سبک از موسیقی آمریکایی طرفداران خاص خود را داشته و بر سایر سبک‌ها اثرگذار است.

گسترش موسیقی بلوز

با مهاجرت سیاهان آمریکایی در مسیر رودخانه میسی‌سیپی، بلوز نیز به شهرهای آمریکا گسترش یافت. نیواورلئان، ممفیس و سنت لوئیس اولین شهرهایی بودند که نوای موسیقی بلوز در آنها نواخته و به دیگر شهرها برده شد. در سال 1920 اولین آلبوم در سبک موسیقی بلوز با نام Crazy Blues توسط W.C.Handy و گروهش منتشر شد؛ و مورد استقبال سیاه‌پوستان آمرکیا قرار گرفت.
این آلبوم را می‌توان آغاز رشد و شکوفایی بلوز طی دهه‌های 1920 و 30 میلادی دانست. پس از این و در سال‌های جنگ جهانی دوم و بعد از آن، بلوز به همراه سیاه‌پوستان آمریکا، به شهرهای شمالی این کشور نیز گسترش یافت. این شرایط منجر به آغاز شاخه جدیدی از سبک بلوز به نام بلوز شهری شد.
در میانه قرن نوزدهم میلادی و هم‌زمان با رشد ادوات موسیقی، سبک بلوز نیز به سمت استفاده از ساز‌های الکترونیکی حرکت کرد. درام، گیتار، بیس، هارمونیکای تقویت شده و پیانو از جمله این سازها بودند.
یکی دیگر از سبک‌های بلوز شهری که در شهر شیکاگوی آمریکا گسترش یافت با نام شیکاگو بلوز شناخته می‌شود. ممفیس بلوز و دلتا بلوز نیز دیگر سبک‌های این موسیقی هستند؛ که در شهرهای مختلف آمریکا پایه گذاری شدند.
تفاوت این سبک‌ها بیش از هر چیز به ساز مورد استفاده آنها باز می‌گردد. به عنوان مثال در شیکاگو بلوز، گیتار و هارمونیکا، و در ممفیس بلوز، گیتار در کنار سازهای بادی از جمله ترومپت و ساکسیفون مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

شعر در موسیقی بلوز

شعرهای موسیقی بلوز اغلب غمگین و احساسی هستند. از نظر ساختار نیز می‌توان این شعرها را دارای سه سطر و دوازده میزان دانست.
در این سبک آکوردهای اصلی برای سطر اول و چهار میزان اول نواخته می‌شود. در ادامه چهار آکورد برای میزان‌های پنج و شش نواخته می‌شود. پس از آن یک آکورد برای میزان هفت و هشت؛ و در نهایت برای سه سطر آخر، پنج آکورد برای میزان‌های نه و ده، و یک آکورد برای میزان یازده و دوازده در نظر گرفته می‌شود.
از مشهورترین موسیقی‌دانان این سبک می‌توان به بسی اسمیت، روی بیوکنن، پال باترفیلد و رابرت جانسون اشاره کرد.